കീരി അഥവാ ഉടായിപ്പ് (അന്നുക്കുട്ടന്റെ ലോകം-ഒന്‍പത്)

ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പ്‌ - 9
 

   ടൌണിലേക്ക് ഹോള്‍സെയില്‍ പര്‍ച്ചേസിങ്ങിനായി കടയടച്ചു പോകാന്‍ സുഹൃത്ത് തയ്യാറെടുക്കുമ്പോഴാണ്‌ എന്‍റെ അങ്ങോട്ടേയ്ക്കുള്ള ‘ചെല്ലല്‍’. നേരം പോക്കിനുള്ള ചെറിയൊരു ഇടത്താവളമാണത്.

ടാ നീ അര മണിക്കൂര്‍ ഇവിടോന്നിരി....കടയടയ്ക്കാതെ കഴിക്കാമല്ലോ... ഉടനെ എത്താം. അവന്‍ പോകാന്‍ ധൃതി കൂട്ടി.

    
ഞാന്‍ സമ്മതിച്ചു. ബഹുമുഖ സാധനങ്ങള്‍ വില്‍ക്കുന്ന കടയാണ്. നൂറു സ്കൊയര്‍മീറ്ററിലെ സൂപ്പര്‍ മാര്‍ക്കറ്റ്.  ബേക്കറി ഐറ്റംസ്, അത്യാവശ്യം പലചരക്ക് സാധനങ്ങള്‍, ചെരിപ്പ്, കുട, ഫോണ്‍ റീചാര്‍ജിംഗ് എന്ന് വേണ്ട......ഒരു ബഹുമുഖ പ്രതിഭയ്ക്കെ സെയില്‍സ്മാനായി ശോഭിക്കാന്‍ കഴിയു... വെല്ലുവിളി ഏറ്റെടുത്ത് ഞാന്‍ മാനേജര്‍ കസാലയില്‍ ആസനസ്ഥനായി, അവന്‍ സ്കൂട്ടി എടുത്തു പാഞ്ഞു പോകുന്നത് നോക്കി വെറുതെ ഇരുന്നു.

     
വേറൊന്നും ചെയ്യാനില്ലാത്തതിനാലും സൊറ പറയാന്‍ ആരെയും കിട്ടാത്തതിനാലും ഒരു വനിതയില്‍ ഞാന്‍ അഭയം കണ്ടെത്തി. ഫ്രീ ടൈമില്‍ ഞാന്‍ അങ്ങനെയാണ്. ഏതെങ്കിലും വനിതയില്‍ അഭയം കണ്ടെത്തും. വനിതയുടെ പേജുകള്‍ മറിക്കുന്നതിനിടയില്‍ കടയുടെ മുന്‍പില്‍ നിഴലനങ്ങി.

‘ടാ കൊച്ചേ....ഫോണൊന്നു നിറയ്ക്കണം....’ ഞാന്‍ തലയുയര്‍ത്തി.

     
എന്റെ ഒരു പഴയ ശത്രുവാണ്. ‘കീരി’അന്തോണി എന്നും ‘ഉടായിപ്പ്’ അന്തോണി എന്നും വിളിപ്പേരുകളുള്ള ആന്റണിചേട്ടന്‍. എന്റെ മുഖം ആദ്യം ഒന്ന് ചുവന്നെങ്കിലും പെട്ടെന്ന് പഴയപടി ഇളം മഞ്ഞ ടോണ്‍ തിരികെ വന്നു. കാരണം അങ്ങേരു കയറി വന്നിരിക്കുന്നത് എന്റെ വീട്ടിലേക്കല്ലല്ലോ. സുഹൃത്തിന്റെ കടയിലേക്കല്ലേ...?

എന്നാലും ഉള്ളിന്‍റെ ഉള്ളില്‍ കലിപ്പ് നുരഞ്ഞു പൊന്തി തലച്ചോറില്‍ തളം കെട്ടി തിളച്ചു മറിഞ്ഞു.

‘നിറയ്ക്കണോ...എന്ന് വച്ചാല്‍....?’ കിട്ടിയ അവസരം മുതലാക്കി ഒന്നും മനസ്സിലാകത്തവനെ പോലെ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു. ജനിച്ചതില്‍ പിന്നെ ഇന്നുവരെ അധികം ഇംഗ്ലീഷ് വാക്കുകള്‍ പറഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത കീരിയെ എന്റെ ഉള്ളിലെ പാമ്പ് പിടികൂടി, യുദ്ധമാരംഭിച്ചു.

‘ടാ പൈസ കേറ്റണമെന്ന്...’

‘ഊം...’ ഞാന്‍ ഇരുത്തി മൂളി.

‘ചുരണ്ടി കേറ്റിക്കോ...’ ഇരുപതു രൂപയുടെ കാര്‍ഡ് ഞാന്‍ അങ്ങേര്‍ക്കു നേരെ നീട്ടി. എനിക്കറിയാം അങ്ങേര്‍ക്കത്‌ പറ്റില്ലെന്ന്... (ഹഹ്ഹ്ഹ)

‘എനിക്കതൊന്നും കേറ്റാനറിയത്തില്ല... ഞാന്‍ നമ്പര്‍ പറയാം ..നീ അടിച്ചു കേറ്റയാല്‍ മതി...’

‘എങ്ങനാ അടിച്ചു കേറ്റുന്നതു....’ ഞാന്‍ പൊട്ടന്‍ കളിച്ചു.

‘എടാ കാര്‍ഡ് അല്ല... മറ്റേത് ചെയ്യ്‌...’

‘മറ്റേതോ...?  എന്ത് മറ്റേത്..?’

‘എടാ അതിനകത്തൂന്നു അടിച്ചു കൊടുത്ത് ചെയ്യൂല്ലേ... അങ്ങനെ ചെയ്‌താല്‍ മതി....’

‘എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല.....’ എന്നെ പോലൊരു പൊട്ടന്‍ അല്ലെങ്കില്‍ വിവരമില്ലാത്തവന്‍ ഇന്ത്യയില്‍ ഇല്ല എന്നതായിരുന്നു എന്റെ ലൈന്‍. (അത് സത്യവുമായിരുന്നു)

‘ഹോ....എന്തോന്നാ അതിന്റെ പേര്.....’ കീരി തലകുടഞ്ഞു. ഗൂഡ സന്തോഷത്തോടെ ഞാന്‍ കാത്തിരുന്നു.

‘എടാ എന്നതാ അതിന്റെ പേര്...?’ ചോദ്യം എന്നോടായി.

‘ആ..ആ..ആ........’ ഞാന്‍ കൈമലര്‍ത്തി.

‘ആ ലെക്സി.....അത് ചെയ്യ്.....’

‘ലെക്സിയോ.... അതൊരു പേനയുടെ പേരല്ലേ....?’ ഞാന്‍ റൂട്ട് മാറ്റി.

‘ശോ..അല്ലേടാ... ബ്ലെസ്സി....’ പറഞ്ഞത് ശരിയായോ എന്ന സംശയത്തില്‍ അയാള്‍ നെറ്റി ചുളിച്ച് എന്നെ നോക്കി.

‘മത്തായിച്ചേട്ടന്റെ മോളു ബ്ലെസ്സി ആണോ...?’

‘പോടാ മൈ........’ മൈനാകം കടലില്‍ നിന്നുയരുന്നുവോ.... ചിറകുള്ള .......
തെറി തന്നെയായിരുന്നു.

‘നിനക്ക് ചെയ്യാന്‍ പറ്റുവോ...?’ അങ്ങേരു മാക്സിമം കലിപ്പിച്ചു നോക്കി.

‘ഹ....എന്താ ചെയ്യേണ്ടതെന്ന് ചേട്ടന്‍ പറ....’ ഞാനും തിരിച്ചു കലിപ്പിച്ചു കൈമലര്‍ത്തി.

‘മിക്സി അല്ലെ...?’ പെട്ടെന്ന് പിടിത്തം കിട്ടിയത് പോലെ അയാള്‍ എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു.

‘അരകല്ലിന് പകരമുള്ള സംഗതിയാ അത്...അതാണോ വേണ്ടത്...?’

ജെക്സി...ഫിക്സി...മാക്സി...മക്സി....സുസുക്കി..... അങ്ങേരു ശബ്ദമില്ലാതെ പലതും പറഞ്ഞു നോക്കുന്നത് കണ്ടു. ഒന്നും തൃപ്തിയാകാഞ്ഞു എന്നെ ദയനീയമായി നോക്കി. ഞാന്‍ കൂസലില്ലാതെ ഇരുന്നു. എനിക്കെന്നാ കോപ്പാ എന്റെ കടയല്ലല്ലോ....ഹഹഹ്ഹ....

‘എന്റെ പൊന്നു ചെറുക്കാ നീ ഒന്ന് പെട്ടെന്ന് ചെയ്യ്‌ ..എനിക്കത്യാവശ്യമായിട്ടു വിളിക്കാനുള്ളതാ..?’

ഓ പിന്നെ.. ആരെയാ കെട്ടിയോള് പെണ്ണമ്മചേടത്തിയെ ആണോ... അങ്ങനിപ്പം വിളിക്കണ്ട... തനിക്കു ശകലം സൂക്കേട്‌ കൂടുതലാ.... ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ പറഞ്ഞു. മനസിലെ വികാരം പുറത്ത് കാണിക്കാതെ മയത്തില്‍  പല്ല് ഞെരിച്ചിരുന്നു. അയാളുടെ മുഖം നിസഹായതയോടെ ചുവന്നു തുടുക്കുന്നത് കണ്ടു ഞാന്‍ ഉള്ളാലെ സന്തോഷിച്ചു. ഒരുപാവം മനുഷ്യജീവിയെ വഴിയിലിട്ടു തല്ലിച്ചതയ്ക്കാന്‍ കൂട്ടു നിന്ന തെണ്ടിയല്ലേ ഡോ താന്‍.. (എന്റെ ശത്രുതയുടെ കാരണം ഈ ലിങ്കില്‍ പോയാല്‍ വായിക്കാം) ഒടുവില്‍ പാമ്പ് കീരിയെ ജയിക്കുന്ന ഘട്ടമെത്തി.

‘എന്തുവാ അന്തോണി ചേട്ടാ....’ എതിര്‍വശത്ത് കട നടത്തുന്ന മോഹനന്‍ ചേട്ടന്‍ തല നീട്ടിപ്പിടിച്ച് നില്‍ക്കുന്നു. ഈ ചെറിയ ബഹളം അങ്ങേരും കേട്ടു എന്ന് തോന്നുന്നു.

‘എന്റെ മോഹനാ... എന്റെ മോളു പ്രസവിക്കാന്‍ കിടക്കുവാ.... രക്തം വേണം... ഒന്ന് വിളിക്കാന്‍ നോക്കിയപ്പോ ഇതില്‍ പൈസ ഇല്ലാ.... ഇവിടിരിക്കുന്ന ഈ കിഴങ്ങനാണേല്‍ അടിച്ചു കേറ്റാനും അറിയില്ല....’

കീരി അഥവാ ഉടായിപ്പ് സങ്കടങ്ങളുടെ കെട്ടഴിച്ചു.

‘അവിടെ ഫ്ലെക്സി ഇല്ലെ അന്നൂസേ.....’ എന്റെ തലവെട്ടം കണ്ടു മോഹനന്‍ ചേട്ടന്‍ എന്നോടായി തിരക്കി. അത് കേട്ടതും അന്തോണിക്ക് ഒരു ഞെട്ടലുണ്ടായി. ഭൂതോദയവും.

‘ആ അത് തന്നെ....ഫ്ലെക്സി....... ചെയ്യടാ 'മൈലാഞ്ചി മൊഞ്ചുള്ള വീട്ടീന്ന് വരുന്ന ചെക്കാ' (ബഹുവ്രീഹി സമാസം)..... അത് ചെയ്യ്‌......’

ഒരാക്രോശമായിരുന്നു എന്നോട്. 
പ്രസവം..! അതൊരു പ്രസ്ഥാനമല്ലേ. അഖിലലോക പെണ്ണുങ്ങളുടെ മൊത്തം പ്രസ്ഥാനം. പ്രസവ സമയത്ത് പക പോക്കരുത് എന്നാണല്ലോ പ്രമാണം.  ഞാന്‍ ഒന്നയഞ്ഞു കൊടുക്കാന്‍ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു.

ങ്ഹാ....അതായിരുന്നോ...എന്നാ പറയണ്ടേ...’ (ശ്ശോ...എന്നെ പോലൊരു പാവം..!)

   
ഫ്ലെക്സി ‘അടിച്ചു കേറ്റി’ വന്നോ? എന്ന മട്ടില്‍ ഞാന്‍ കീരിയെ നോക്കി.

‘ന്നാ...വന്നോന്ന് നീ തന്നെ നോക്ക്...നീയല്ലേ ചെയ്തത്.’  ഒടുവില്‍ ചെയ്തവനായി കുഴപ്പം. അയാള്‍ ഫോണ്‍ എന്റെ നേരെ നീട്ടി.

‘ഏതാ ബ്ലഡ് ഗ്രൂപ്പ്‌.....’ ഫോണ്‍ ചെക്ക് ചെയ്യുന്നതിനിടയില്‍ എന്നിലെ മനുഷ്യന്‍ (പരോപകാരമേ പുണ്യം.. പാപമേ പര പീഢനം) ഉണര്‍ന്നു.

‘ആ.... ഏതോ ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് അക്ഷരമാ.... ആശുപത്രീല്‍ ചോദിക്കണം....’ അയാളുടെ മുഖത്ത് വീണ്ടും നിരാശ പടരുന്നത്‌ കണ്ടു.
' w ആണോ..? ' ഞാന്‍ ഷക്കീലയെപോലെ ചുണ്ട് കടിച്ചു പിടിച്ചു തിരക്കി.
'ആ ആരിക്കും...' 
'നിങ്ങടെ കുടുംബക്കാരുടെ ഒക്കെ 'W' അല്ലെങ്കില്‍ 'Q' ആകാനെ വഴിയുള്ളൂ... അതിലേതെങ്കിലുമാണോ...?' 
അയാള്‍ തികഞ്ഞ ആത്മാര്‍ഥതയോടെ കൈമലര്‍ത്തി.

‘ഗ്രൂപ്പ്‌ അറിയാന്‍ മേലാതെയാണോ തപ്പാന്‍ ഇറങ്ങിയത്‌...?’ ഞാന്‍  ദേഷ്യം അഭിനയിച്ചു. പ്രൈവറ്റ് ഹോസ്പിറ്റലിലെ ലേബര്‍റൂമില്‍ ഡ്യുട്ടിയില് ഉണ്ടായിരുന്ന എന്റെ നേഴ്സ് സുഹൃത്തിനെ വിളിച്ചു ഞാന്‍ ബ്ലഡ് ഗ്രൂപ്പ്‌ തിരക്കി. (അവളെന്റെ പഴയ ഒരു ലൈനാണെന്നുള്ളത് കീരിക്കറിയില്ലല്ലോ..ഞാനാരുടെയൊക്കെയാ മോന്‍..!)

‘മേര്സി സാബു അല്ലെ ?’ അണ്ടകടാഹം വിറപ്പിക്കാന്‍ കട്ടില് ബുക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്നവരില്‍ നിന്ന് വിലാസം നോക്കി ഒരെണ്ണത്തിനെ തപ്പിയെടുത്ത് അവള്‍ ചോദിച്ചു.

‘അതെ...മേഴ്സി കീരി എന്നാ സ്കൂള്‍ റിക്കോര്‍ഡില്‍...’ ഞാന്‍ ഉടായിപ്പ് കേള്‍ക്കാതെ പതിയെ  പറഞ്ഞതവള്‍ക്കു മനസ്സിലായില്ലെന്നു തോന്നി.

‘ഓ പോസിറ്റീവാ....ബ്ലഡ് ആവശ്യമില്ലെടാ...പ്രസവിച്ചു. ആണ്‍ കുഞ്ഞാണ്....’
'ഓക്കെ ഡി എന്നാല്‍ ശരി... പിന്നെ കാണാം ട്ടോ...' 
'വേണ്ടേ... കാണണ്ടേ.....ജീവിച്ചു പോട്ടെ.. ' ഫോണ്‍ കട്ട് ചെയ്യുന്നതിനിടയില്‍ അവള്‍ എനിക്കിട്ടൊരു പണി തരാതിരുന്നില്ല.

ഞാന്‍ ‘സുഹൃത്തിന്റെ കടയിലെ’ ലഡ്ഡുഭരണി തുറന്നു ഒരു ലഡ്ഡു എടുത്തു കീരിക്ക് കൊടുത്തു.  അയാള്‍ അന്ധാളിപ്പോടെ അത് വാങ്ങി, എന്നെ സംശയത്തോടെ നോക്കി നിന്നു. ഒരു സന്തോഷമല്ലേ..? രണ്ടെണ്ണം ഞാനും എടുത്തു വായിലിട്ടു. അല്ലപിന്നെ എന്റടുത്താ ലഡൂന്റെ കളി.
റിയാലിറ്റി ഷോ ഒക്കെ കണ്ട പരിചയം വച്ച് ഞാന്‍ തെല്ലുനേരം ആകാംഷ നിലനിര്‍ത്തി ലഡ്ഡുവില്‍ മനസ്സര്‍പ്പിച്ചു.

‘രക്തം’ വേണ്ട.....മേര്സി പ്രസവിച്ചു...ആണ്‍കുഞ്ഞാണ്......you are in...’ ലഡ്ഡു തിങ്ങിയ വായ കൊണ്ട് ഞാന്‍ ആ രഹസ്യം പതുക്കെ പൊട്ടിച്ചു.
'ങേ....!'  ആദ്യ പേരക്കുട്ടി ഉണ്ടായ സന്തോഷത്തില്‍ അയാള്‍ കടയ്ക്കുള്ളില്‍ കിടന്നു വെകിളി പൂണ്ടു. ഉടായിപ്പ് അന്തോണി വെകിളി അന്തോണി ആയി മാറുന്ന ബീഭല്‍സ കാഴ്ച...!
"ഗംഗേ............................................" ഛെ മണിച്ചിത്രത്താഴ് കേറി വന്നു. സോറി.

ഓരോരുത്തരും ചെയ്യുന്നതിന്റെ ഫലം അവനവന്‍ തന്നെ അനുഭവിക്കണമല്ലോ. ആദ്യ സമ്മാനം എനിക്ക് തന്നെ കിട്ടി. ബീഡിമണം പൊതിഞ്ഞ വളിച്ച ഒരുമ്മ....! ഒപ്പം കുറ്റിത്താടിയുടെ ചിന്തേരും...! ആ പെടപെടപ്പിനിടയില്‍, കടയിലെ മിഠായി ഭരണിയെല്ലാം ഉടായിപ്പ്  തള്ളിയിടുമോ എന്ന് ഞാന്‍ ഒരുവേള പേടിച്ചു. എന്തായാലും അങ്ങേരുടെ പീഠനത്തില്‍ നിന്ന് ഞാന്‍ കഷ്ട്ടിച്ച് രക്ഷപെട്ടു എന്ന് പറയാം. അല്ലെങ്കില്‍ ഡല്‍ഹിയില്‍ പോയി മെഴുകുതിരി ഒക്കെ കത്തിച്ച് നിങ്ങള്‍ എനിക്ക് വേണ്ടി സമരം ചെയ്യേണ്ടി വന്നേനെ... സന്തോഷത്താല്‍ വട്ടിളകി, തുള്ളിച്ചാടി അയാള്‍ റോഡിലേക്കിറങ്ങി അപ്രത്യക്ഷനായി....................! എന്റമ്മോ എന്തൊരു ശുഭം.

e-മഷി ഓണപ്പതിപ്പില്‍ വന്ന (2015 ആഗസ്ത് ലക്കം ) കുറിപ്പാണിത്. ലിങ്ക് ചുവടെ:
http://emashi.blogspot.in/2015/08/2015.html?m=1 
e-മഷിക്കും-ടീമിനും, മലയാളം ബ്ലോഗേഴ്സ് ഗ്രൂപ്പിനും പ്രിയ വായനക്കാര്‍ക്കും നന്ദിയും സ്നേഹവും. പ്രിയ ആര്‍ഷയ്ക്ക് പ്രത്യേകമായും.