ഇതളുകളില്ലാത്ത പൂവ്

പുലര്‍ച്ചെ മുതല്‍ തിങ്ങിഞെരുങ്ങി പെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന കനത്ത മഴ ഉച്ചയാവുമ്പോഴേക്കും ഒന്നടങ്ങിയിരുന്നു. നീളമുള്ള തെങ്ങിന്‍ തലപ്പുകള്‍ ഇരുവശവും നിന്ന് മുകളില്‍ ഒന്നുചേര്‍ന്ന് ടാറിംഗ് റോഡില്‍ നേരിയ ഇരുട്ടു പരത്തി.
കാറ്റില്‍ ഒടിഞ്ഞു തൂങ്ങിയ മടലുകള്‍ ഇപ്പോള്‍ വീഴുമെന്നു തോന്നിപ്പിച്ച് ആടി നില്‍ക്കുന്നത് നോക്കി ഭയവിഹ്വലതയോടെയാണ് ആളുകള്‍ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നു പോയ്കൊണ്ടിരുന്നത്.. മഴ കാവ്യാത്മക സൗന്ദര്യം നഷ്ട്ടപ്പെട്ടു വിഷമതകള്‍ പ്രതിഫലിപ്പിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു.

‘കുഞ്ഞെവിടായിരുന്നു... ഒരാഴ്ചയായല്ലോ കണ്ടിട്ട്...?’ ഉടുത്തിരുന്ന ചവിണ്ടുകൂടിയ വെളുത്ത സാരി, തൂളുമഴ നനയാതെ  തലയില്‍ വാരിപ്പുതച്ചു ധൃതിയില്‍ പോകുകയായിരുന്നു അയല്‍പക്കത്തെ സരസ്വതിഏടത്തി.

‘ഒരു ചെറ്യേ യാത്ര... കോളേജില്‍ പഠിപ്പിച്ചിരുന്ന പ്രൊഫസര്‍ക്കൊരു ദീനം... ഹോസ്പിറ്റലില്‍ ആയിരുന്നു. ശ്ശി ദൂരം ണ്ട് അങ്ങട്ടേയ്ക്ക്....പോയിട്ട് വരണ വഴിയാ...’

‘മാധവിക്കു സുഖല്ലേ...കണ്ടിട്ട് ശ്ശിയായി.. ന്റെന്വേഷണം പറയ്കാ......’

മഴ വീണ്ടും ശക്തമാകുന്നതിന്റെ ലക്ഷണം. ചുവപ്പും കറുപ്പും കുടകള്‍ ചൂടി, കുടയില്ലാത്ത ഒരു കൊച്ചു ചെക്കന്‍റെ കൈയും പിടിച്ച് രണ്ടു പെണ്‍കുട്ടികള്‍ റോഡിന്റെ ഓരം ചേര്‍ന്ന് അടുത്തു വന്നു. സ്കൂള്‍ നേരത്തെ വിട്ടിരിക്കുന്നു. മജന്ത കളറിലുള്ള പാവാടയും ക്രീംകളര്‍ ഉടുപ്പിമിട്ട്, എടുത്താല്‍ പൊങ്ങാത്ത ബാഗുകളും തൂക്കിയുള്ള പതിവ് വരവ്.

‘അവനെ നനയ്ക്കാണ്ട് ചേര്‍ത്ത് പിടിക്കൂ കുട്ടീ... ഇന്ന് സ്കൂള്‍ ഉച്ചവരെയേ ഉള്ളോ...?’

‘ഊം....’ അതിലൊരു പെണ്‍കുട്ടി പരിചയ ഭാവം കാട്ടി നാണത്തോടെ ചിരിച്ചപ്പോള്‍ തിരികെ പുഞ്ചിരിച്ചെന്നു വരുത്തി.

കാദറിക്കാന്റെ പീടികയുടെ മുന്‍പിലെത്തിയപ്പോള്‍ മഴ അല്‍പ്പം കൂടി കനത്തു.

ഓല മേഞ്ഞ മേല്‍ക്കൂരയില്‍ നനയാതെ പ്ലാസ്റിക് നിവര്ത്തിയിരുന്നെങ്കിലും കടയുടെ ഉള്ളില്‍ പലയിടങ്ങളിലും ചോരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അല്പം ഒതുങ്ങി ഒരു തൂണിനരുകിലായി മഴ കുറയാന്‍ കാത്തു നിന്നു. റോഡിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലും നിറഞ്ഞു നിന്ന കടും പച്ച നിറത്തിലുള്ള പുല്‍ച്ചെടികളുടെ അരികിലൂടെ വെള്ളം ചരലും മണ്ണും ചേർന്നൊഴുകുന്നത് കുറെനേരം നോക്കിനിന്നു. നിയതിയില്ലാത്ത ഒഴുക്കില്‍ പുല്‍ചെടികള്‍ വശംകെട്ടു. ചുറ്റും അലക് പാകിയ, പോയകാല സ്മരണകള്‍ ബാധ്യതയോടെ പേറി നില്‍ക്കുന്ന പാക്കട്ടിയില്‍ നിന്നും വറീതുമാപ്പ്ള തല ആശങ്കയോടെ പുറത്തേക്കിട്ടു. അപ്പോള്‍ വന്ന കാറ്റില്‍ പാക്കട്ടി ഒന്നാടിയുലഞ്ഞപ്പോള്‍ മാപ്പ്ള തെല്ലു ഭയപ്പാടോടെ പുറത്തേക്ക് ചാടി.

‘ല്ലാം കൂടി താഴെ വീഴൂന്നാ തോന്നണെ....’ കാറ്റ് ശമിക്കുന്ന്തു വരെ അയാള്‍ പാക്കട്ടിയുടെ മുകളില്‍ നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ കാത്തു. പിന്നെ തന്റെ കുട്ടിക്കരണം മറിച്ചില്‍ ആരെങ്കിലും കണ്ടുവോ എന്ന് റോഡിലേക്കെത്തി നോക്കി.

‘ല്ല.. ദാര് വിഷ്ണുവോ...? എവിടെയോ പോകുവാണെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ... ങ്ങ്ട്ടാ..?’

‘പോയിട്ട് വരണ വഴിയാ മാപ്ലേട്ടാ....’ 

ശബ്ദം കേട്ട് കാദറിക്കയും ബീവിയും വെളുക്കെ ചിരിച്ച് ഒന്നിച്ചാണിറങ്ങി വന്നത്.

‘ങ്ങടെ അച്ഛന് ന്താ സുഖല്ല്യേ വിഷ്ണുക്കുട്ടാ... ഇന്ന് കാലത്ത് ചായ കുടിക്കാനെക്കൊണ്ട് ഇങ്ങട് കണ്ടില്ലല്ലോ... എന്നും മുടങ്ങാണ്ട് വരണ ആളല്ല്യോ...? ങ്ങള് അക്കാര്യം പറഞ്ഞോണ്ടിരിക്ക്യാരുന്നു...’

‘ഞാന്‍ രണ്ടുമൂന്നു ദിവസ്സായി ഒരു യാത്രയിലായിരുന്നു...വീട്ടിലെ വിശേഷങ്ങള്‍ ഒന്നുതന്നെ അറീല്ല കാദറിക്കാ.... ഫോണ്‍ ഉള്ളത് സ്വിച്ച്ഓഫ് ആയി.. ചാര്‍ജ് ചെയ്യാന്‍ പറ്റിയില്ല....’

‘ഒരു ചായ എടുക്കട്ടെ വിഷ്ണുക്കുട്ടാ...’ കാദര്‍ വെളുക്കെ ചിരിച്ചു.

‘ഇപ്പോ വേണ്ട.. വീട്ടിലേക്കല്ലേ’

‘ആയിനവിടെ ആരാ ഇരിക്കണേ.. ആര്‍ക്കോ സുഖമില്ലെന്നും പറഞ്ഞു അമ്മയും അനിയന്ചെക്കനും ഇന്നലെ രാവിലെ പോയില്ലേ ...തിന്നാനും കുടിക്കാനും ഒക്കെ ഉണ്ടാവ്വോ ആവോ? പിന്നെ ഇന്നലെയൊരു പെങ്കുട്ടി വിഷ്ണുകുട്ടന്റെ വീട് തപ്പി വന്നിരുന്നു ട്ടോ. മ്മള് കൃത്ത്യായി വഴി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു വിട്ടിരുന്നു ...’

പെണ്കുട്ടിയോ...?  അതാരായിരിക്കും...? മഴ തെല്ലു ശമിച്ചശേഷം, വീട്ടിലേക്കു നടക്കുമ്പോള്‍ നനഞ്ഞുറഞ്ഞ മനസ്സു നിറയെ ആ ചിന്തയായിരുന്നു.

വീട്ടിലേക്കുള്ള പടി കയറുമ്പോള്‍ കാറ്റും ചാറ്റല്‍മഴയും കുതിച്ചെത്തി. ഉമ്മറത്തെ ചാരുപടിയില്‍ അലസമായി കിടന്നുറങ്ങുകയായിരുന്നു അച്ഛന്‍. തൊഴുത്തില്‍ നിന്ന് പശുക്കളുടെ വിശന്നുള്ള അലര്‍ച്ച മുഴങ്ങി കേട്ടു. ടാപ്പ്‌ തുറന്ന് കാലുകഴുകി ഉമ്മറത്തേക്ക് കയറി ചാരുപടിയില്‍ ഇരുന്ന് മുരടനക്കിയപ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ ഞെട്ടി ഉണര്‍ന്നു പകച്ച്‌ നോക്കി.

‘ങേ...നീയെപ്പോ വന്നു...?’ ചോദ്യത്തിനൊപ്പം പതിവ് മദ്യത്തിന്‍റെ പുളിച്ചു തികട്ടിയ മടുപ്പിക്കുന്ന മണം ചുറ്റും പരന്നു.

‘ദാ ഇപ്പൊ..... അമ്മയും അപ്പുവും എവിടെപോയി...?’

‘നിന്റമ്മാവന് തീരെ സുഖമില്ല... ഇന്നലെ ഫോണ്‍ വന്നപ്പോള്‍ പുറപ്പെട്ടതാ... ഇന്ന് വൈകിട്ട് വരും...ഇത്തിരി മുന്നേ വിളിച്ചിരുന്നു.’  താല്‍പ്പര്യം തീരെയില്ലാതെ അയാള്‍ പറഞ്ഞു.

‘പശുക്കള്‍ക്കൊന്നും കൊടുത്തില്ലേ...? വൈയ്ക്കോല്‍ ഒന്നും കൊടുത്ത മട്ടില്ലല്ലോ...’ അച്ഛന്‍ ഇടംകണ്ണിട്ടു തൊഴുത്തിലേക്ക്‌ നോക്കി അകത്തേക്ക് പോകാന്‍ ബദ്ധപ്പെട്ട് എഴുന്നേറ്റു.

‘നീ എന്തെങ്കിലും വാരിയിട്ടു കൊടുത്തേക്കൂ... ഞാനൊന്ന് കിടക്കട്ടെ...’

‘ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നത് കൊണ്ട് ഇന്നലെ ഉറങ്ങിയില്ലേ...? നല്ല ഉറക്കച്ചടവുണ്ടല്ലോ...’ അച്ഛന്‍ കേട്ടതായി തോന്നിയില്ല.

‘അച്ഛാ ഇവിടാരാ വന്നത്..? ഇന്നലെ..?’

‘ഇവിടാരും വന്നില്ല....’ ചിതലരിച്ചു തുടങ്ങിയ കട്ടിളപ്പടിയില്‍ എത്തിപ്പിടിച്ച്‌ അകത്തേക്ക് പോകാന്‍ അയാള്‍ തിടുക്കപ്പെട്ടു.

അപ്പോഴും മഴ ചാറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അഴയില്‍ നിന്ന് ഒറ്റമുണ്ടെടുത്തുടുത്ത് ഇരുണ്ട വെട്ടുകല്ലുകളില്‍ നിറയെ പായലുകള്‍ പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് നോക്കി വിഷ്ണു നടന്നു. പച്ചപ്പുല്ലുകള്‍ ഇരുവശവും വളര്‍ന്നിറങ്ങിയ വലിയ കുളത്തില്‍ നിന്ന് മനസ്സും ശരീരവും തണുക്കെ ഒരു കുളിയും കഴിഞ്ഞാണ് അവന്‍ റൂമിലേയ്ക്കെത്തിയത്.

ഒരപരിചിത സുഗന്ധം മുറിയിലാകെ നിറഞ്ഞു നില്‍പ്പുണ്ടോ..? മനസും ശരീരവും പോലെ അന്തരീക്ഷവും നന്നേ തണുത്തിരുന്നെങ്കിലും ജനാലകള്‍ തുറന്നിട്ടു. ഒന്നുറങ്ങണം. നനഞ്ഞത് മാറ്റി പുതിയ മുണ്ട് ചുറ്റി, കട്ടിലിലേക്ക് ചായാന്‍ തയ്യാറെടുത്തു. മേശമേല്‍ ചിതറിക്കിടക്കുന്ന പേപ്പറുകള്‍ക്കിടയിലായി കറുത്ത പുറംചട്ടയുള്ള പുസ്തകത്തിലേക്ക് കണ്ണെത്തിയത് അപ്രതീക്ഷിതമായാണ്. കൈയ്യിലെടുക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ കണ്ടു, വെളുത്ത അക്ഷരങ്ങളില്‍ അനസൂയ എന്ന പേര്. ‘ ഇതളുകള്‍ ഇല്ലാത്ത പൂവ് ’ കഥാസമാഹാരം...! അനസൂയ ബാലകൃഷ്ണന്‍.

അന്ധാളിപ്പോടെയാണ് ആദ്യ പേജ് മറിച്ചത്. വടിവൊത്ത അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ അനസൂയ മനസ്സും മനനവും തെളിഞ്ഞു വന്ന്, അത്യധികം ആകാംഷ പരത്തി. -വിഷ്ണുവേട്ടാ...പ്രതിബന്ധങ്ങളുടെയും വിഷമതകളുടെയും നൂല്‍വഴികള്‍ പിന്നിട്ട് ഇതളുകള്‍ ഇല്ലാത്ത പൂവ് പബ്ലിഷിങ്ങിനു തയ്യാറായിക്കഴിഞ്ഞു. വിഷ്ണുവേട്ടന്റെ ഒടുങ്ങാത്ത ആഗ്രഹവും അക്ഷീണ പ്രയത്നവും ലക്ഷ്യത്തിലെത്തിയിരിക്കുന്നു. താങ്ക്സ് വിഷ്ണുവേട്ടാ.. പബ്ലിഷേര്‍സ് അയച്ചു തന്ന ആദ്യ കോപ്പി ആണിത്. ഞാനിത് മറ്റാര്‍ക്കാണ് കൊടുക്കുക..? എന്‍റെ വിഷ്ണുവേട്ടനല്ലാതെ.... നന്ദി ഒരായിരം നന്ദി-

അനസൂയ...? അവളാണോ ഇന്നലെ ഇവിടെ വന്നത്..?

അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ മുറിയിലാകെ സംശയത്തോടെ പരതി നടന്നു. തറയോടു പറ്റിച്ചേര്‍ന്നു കിടക്കുന്ന പൊട്ടിയ കുപ്പിവളപ്പൊട്ടുകള്‍ നുള്ളിയെടുക്കുമ്പോള്‍ അവന്റെ വിരലുകള്‍ അകാരണമായ ഭയത്തോടെ തുടിച്ചു. ധൃതിയില്‍ മൊബൈല്‍ എടുത്തു ചാര്‍ജര്‍ കണക്റ്റ് ചെയ്തു അക്ഷമയോടെ കാത്തു. തെളിഞ്ഞു വന്ന സ്ക്രീനിലെ ഏഴു മിസ്ഡ് കോളുകളില്‍ നാലെണ്ണം അനസൂയയുടെതായിരുന്നു. അവള്‍ വിളിച്ചിരുന്നോ...? എപ്പോള്‍...? ലോബാറ്ററി വാണിങ്ങിനിടയിലൂടെ അവന്‍റെ കോള്‍ അനസൂയയിലേക്ക് പറന്നു. തന്റെ കോളിനായി കാത്തിരുന്നത് പോലെ ആദ്യ ബെല്ലില്‍ തന്നെ അനസൂയ അങ്ങേത്തലയ്ക്കല്‍ മുരടനക്കി.

‘അനൂ.....’

‘അനൂ...............’ കനത്തിലാണ് വീണ്ടും വിളിച്ചത്. നഷ്ടങ്ങളുടെ അങ്ങേത്തലയ്ക്കല്‍ നിന്ന്, ഒതുക്കി വയ്ക്കാന്‍ പാടുപെടുന്ന, സങ്കടത്തില്‍ പൊതിഞ്ഞ ഒരു മൂളലാണ് തിരിച്ചെത്തിയത്‌.
'വിഷ്ണുവേട്ടന്‍ വിളിക്കാന്‍ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍....  ഇനി ഒരിക്കലും വിളിക്കരുതെന്നു പറയാന്‍...' 

അവളുടെ ശബ്ദം കണ്ണീരില്‍ കുതിര്‍ന്നിരുന്നെങ്കിലും ദൃഢമായിരുന്നു. തേങ്ങല്‍ അറിയിക്കാതെ അവള്‍ ഫോണ്‍ കട്ട് ചെയ്യുന്ന സമയത്തുതന്നെ വാണിംഗ് മുഴക്കി ഫോണ്‍ സ്വിച്ച്ഓഫ് ആയി. ഇതളുകളില്ലാത്ത പൂവിലേയ്ക്ക് യാന്ത്രികമായി തൊടാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതിനിടയില്‍ വിയര്‍ത്തു തുടങ്ങിയ കൈയ്യില്‍ ഒതുക്കിപ്പിടിച്ചിരുന്ന വളപ്പൊട്ടുകള്‍ വീണ്ടും താഴേയ്ക്ക് വീണ് പെറുക്കിയെടുക്കാന്‍ ആവാത്ത വിധം ചിതറി.

annusones@gmail.com